Corpiño Xeitoso
Andres do Barro

¡Qué muller mais xeitosa
a que eu atopei! (A que eu atopeí!)
¡Qué doces foron as verbas
que eu lle escoiteí! (Que eu lle escoiteí!).
Ela ficaba na praia deitada na area;
cos meus ollos abertos eu olleí pra ela.
Eu lle dixen: ¡Ven!
E me dixo: ¿Qué?
Deixame ver o teu corpo dourado
polo sol primeiro do mes de abril.
Ergue as túas mans até que cheguen ao ceo,
colle as estrelas, foron feitas pra ti.
Teu corpo xeitoso, indo sobor da area,
o teu movimento e comas ondas do mar,
teu doce balanzo coma o vento té leva,
teu corpo xeitoso quer botarse a voar.
¡Qué feitura levaba
no seu camiñar! (No seu camiñar!)
Confundin o seu paso
co meu palpitar. (Co meu palpitar).
Cando ela chamoume fun a súa beira.
Abondaba o seu corpo pra vela primaveira.
Eu lle dixen: ¡Ven!
E me dixo: ¿Qué?
Deixame ver o teu corpo dourado
polo sol primeiro do mes de abril.
Ergue as túas mans até que cheguen ao ceo,
colle as estrelas, foron feitas pra ti.
Teu corpo xeitoso, indo sobor da area,
o teu movimento e comas ondas do mar,
teu doce balanzo coma o vento té leva,
teu corpo xeitoso quer botarse a voar